Ben Buradayım
Bazen insanın ne diyeceğini bilemediği anlar olur…
Boğazında düğüm, kalbinde ağırlık, gözlerinde sessizlik.
Bugün seni aradığımda sesin değil, kalbin ağlıyordu.
“Başak, ne yapacağımı bilemiyorum” dedin.
O an anladım ki, senin en çok ihtiyacın olan şey: *yanında biri*.
İşte o biri olayım istedim.
Elini tutamasam da sesimle sarılmak istedim.
“Ben buradayım Serpil” demek istedim.
Nöbetini tutarım, omzuna da yas olurum…
Çünkü dostluk, sadece gülüşmek değil,
en çok da ağlarken susmadan yanında durmaktır.
Biliyorum annen zor bir süreçte.
Ve sen hem kız hem kadın hem evlat hem nöbetçisin…
Ama unutma, sen de bir insansın.
Yalnız değilsin.
Ben hep buradayım.