Mezarlık… İnsanların en derin sessizliğe teslim olduğu, hayatın durduğu yer… Ama orada da yaşam devam ediyor, sessiz ama anlamlı.
Bakımlı mezar taşlarının yanında çoğu zaman unutulmuş, bakımsız köşeler var. İşte orada kuşlar yuva yapıyor, anne köpek yavrularını koruyor. Hayat, en beklemediğimiz yerde kendini gösteriyor.
O köşede bıraktığım su kapları, belki kimsenin fark etmediği küçük bir iyilik. Kuşlar oraya konduğunda, o sessiz dünyada bir nefes gibi… Unutulanlara, yalnız bırakılanlara bir dokunuş gibi.
Mezarlık yalnızca ölümün değil, hayatın da sessiz şahitliğini yapıyor. Orada gördüğüm o yaşam kırıntıları, bana insanlığın sıcaklığını ve umudunu hatırlatıyor.
Belki biz de hayatın koşuşturmasında unutuyoruz bu küçük güzellikleri. Ama bazen sadece durup bakmak, bir avuç su bırakmak bile dünyayı değiştirmek için yeterli.
