Algıların gerçeklerin önüne geçtiği bir dönemde, halkı algılar üzerine inşa edilen iletişim politikalarıyla yönlendiren Goebbels, Almanya İkinci Dünya Savaşı’nda zafer kazanmış olsaydı, tarihte büyük bir iletişim kahramanı olarak anılacaktı. Ancak Almanya’nın yenilgisiyle birlikte Goebbels’in maskesi düştü ve algı ile yalanlar üzerine kurulu iletişim stratejisi de çökmüş oldu. Tarih, Goebbels’i en etkili stratejisi olan Büyük Yalan tekniğiyle hatırlıyor ve bu şekilde anılmaya devam edecek. Bu durum, tarihin gülümseten bir ironisi olarak değerlendirilebilir.
Goebbels’e isnat edilen Büyük Yalan tekniği ile ilgili açıklaması şöyledir:
“Yeterince büyük bir yalan söyler ve onu tekrar etmeye devam ederseniz, insanlar sonunda ona inanmaya başlayacaklardır. Yalan, ancak Devletin halkı yalanın siyasi, ekonomik ve / veya askeri sonuçlarından koruyabileceği süre boyunca sürdürülebilir. Dolayısıyla, Devletin muhalefeti bastırmak için tüm yetkilerini kullanması hayati önem taşır, çünkü gerçek, yalanın ölümcül düşmanıdır ve dolayısıyla gerçek, Devletin en büyük düşmanıdır.”
On iki yıl boyunca Halkı Aydınlatma ve Propaganda Bakanı olarak görev yaptı. Ne yazık ki, halkı aydınlatma misyonu, zamanla algılarla halkı manipüle etme bakanlığına dönüştü. Goebbels’in sonu intihar oldu; 30 Nisan 1945’te Hitler’in intihar etmesinin ardından, 1 Mayıs 1945 tarihinde kendi hayatına son verdi. Goebbels, devlet yönetiminde iletişimin nasıl olmaması gerektiğine dair önemli bir miras bıraktı. Onun tarzında iletişim yürütenlerin nihayetinde başarısız olacağı, gerçeklerin er ya da geç algıları aşacağı ve gün yüzüne çıkacağı gerçeği, önemli bir ders olarak kalmıştır.
Şüphesiz ki, Hitler dönemi yönetim bilimine sayısız ders ve hikâye sunarak zengin bir miras bırakmıştır. Devlet yöneticilerinin bu dersleri doğru bir şekilde alıp uygulamaları, kendi yararlarına olacaktır. Ancak, özellikle diktatörlük rejiminde bulunan yöneticiler, Hitler döneminden ders çıkarmak yerine onu örnek almayı tercih edebilirler. Fakat bu durumda hikâyenin mutlu bir sonla bitmediğini ve bitmeyeceğini unutmamalıdırlar. Özellikle iletişim stratejileri algıya dayandığında, bu yapıların mutlaka çökeceğini anlamaları gerekir. Devlet yönetiminin tek gerçek dayanağı, somut gerçeklerdir. Algıların, gerçekleri gizlemek için kullanılan bir makyaj olduğunu ve ilk yağmurda bu makyajın akarak gerçeklerin ortaya çıkacağını unutmamak önemlidir.
Başarısız bir iletişim stratejisi, kısa bir süre için başarılı gibi görünebilir. Kitleler algılara inanabilir, ancak gerçekler her zaman algıları yenecektir. Goebbels’in Büyük Yalan tekniğini taklit etmeye çalışanların sonu genellikle başarısızlıkla sonuçlanır; bu, bilinen bir gerçektir. Akıllı bir devlet yöneticisi, bu tür yanlış bir stratejiyi tercih etmemelidir.
Farklı bir bakış açısıyla değerlendirdiğimizde, İkinci Dünya Savaşı dönemi ile günümüz dinamikleri arasında önemli farklılıklar bulunmaktadır. Hem insan hem de dünya, çok farklı bir konumda olduğu göz önünde bulundurulmalıdır. Bu nedenle, günümüz iletişim ihtiyaçları da farklılık göstermektedir. O dönemdeki iletişim kanalları, günümüzdeki kadar fazla değildi. Ayrıca, günümüzde kontrol edilemeyen iletişim kanalları (sosyal medya gibi) mevcuttur. Bu açıdan bakıldığında, Büyük Yalan tekniği, günümüze ders niteliğinde hikayeler bırakan ve tarihe gömülmüş bir konu olarak daha anlamlıdır.
Sonuç olarak, Goebbels’in Büyük Yalan tekniği, tarihten alınması gereken önemli bir ders niteliğindedir. Günümüzde devlet yönetiminde bu tür iletişim stratejilerine dayanmanın kaçınılmaz olarak başarısızlık getireceği açıktır. Bunun yerine, çağın gereksinimlerine uygun, devleti ve ülkeyi başarıya yönlendiren yeni ve yapıcı teknikler geliştirilmelidir. Goebbels’in Büyük Yalan tekniğini benimseyen ülkeler, sonu belli bir filmi izlemekten öteye geçemeyeceği ve bu durumun onları başarısızlığa götüreceği muhakkaktır.
