Bazen geceleri sessizlik ağır gelir insana. Herkesin sustuğu o anlarda içimizde bir ses konuşmaya başlar. Kimi zaman kırık bir aynadan bize bakar, kimi zaman gözümüzden dökülen bir damla yaşla yankılanır. Bu sesin adı ne adalettir ne de hukuk… Bu ses, gönlün yargısıdır.
Vicdanla gönül arasında ince bir perde var sanırız. Oysa gönül olmadan vicdan doğmaz; vicdan, gönlün dışa vurmuş sesi, ete kemiğe bürünmüş halidir. Göz görmeyince gönül katlanır denir ya; aslında gönül susmaz, sadece kalabalıkta sesi kısılır. Ama gecenin sessizliğinde, herkesin yattığı o saatlerde, en çok o konuşur.
Hiç düşündünüz mü, neden bazı insanlar kötülük yaparken en küçük bir huzursuzluk hissetmezken, kimileri küçücük bir hata için günlerce uykusuz kalır? Çünkü birinde yargılayan sadece göz, diğerinde ise gönüldür. Göz başkasını gözetir; gönül ise kendini. Biri dışarıyı denetler, öteki içeriye bakar.
Bazen biriyle sert konuşuruz, sonra günlerce içimizde bir sancı kalır. “Keşke böyle demeseydim” deriz. O an ne yasa, ne töre, ne toplum… Sadece kendi içimizdeki o görünmez mahkeme yargılar bizi. Ve en ağır cezayı da o verir: İç huzurun kaybı.
İnsan bir ömür dışarıda adalet arar, hak arar, eşitlik arar. Ama gerçek denge içeridedir. Eğer içimizdeki gönül terazisi bozulmuşsa, dışarıdaki hiçbir düzen bizi tatmin etmez. Gönlün sesi sustuğunda, hayat çoraklaşır. Ne yediğimizin tadı kalır, ne sevdiğimizin değeri.
Belki de artık susmamalı gönlümüz. Belki de içimizdeki yargıcı susturup, gönlümüzü hakem yapmanın zamanı gelmiştir.” Daha az kırmak için, daha çok anlamak için. Görmeden önce hissetmek için.
Ve evet, belki de her birimiz, günün birinde şunu sormalıyız kendimize: “Bunu sadece gözümle mi gördüm, yoksa gönlümle mi hissettim?”
Çünkü gönlün yargısı, vicdanın sesidir. Ve o ses, kimseye duyurulmasa bile, insanın kendi içinde yankılanır.
