Bazı sabahlar, henüz dünya uyanmadan, sessizliğin içinde kendime bir soru soruyorum: İnsan olmak ne anlama geliyor? Kendimize “insan” diyoruz, ama bu kelimeyi gerçekten taşıyabiliyor muyuz? Aynaya bakıyorum; gözlerimde bir yansıma, ama o yansımanın ardında ne var? Gerçek bir insan mı, yoksa sadece bir gölge mi? Gündelik hayatın telaşında, sokaklarda, kalabalık duraklarda, yüzlerce insan geçiyor yanımdan. Hepsi bir kılıf içinde: kibar bir satıcı, yorgun bir işçi, neşeli bir öğrenci… Ama kaçı, insanlığın o eşsiz, ağır kumaşını gerçekten omuzlarında taşıyor?
Bize “insanca” olmayı öğreten bir dünyada yaşamaya çalışıyoruz. Toplum, nezaket kurallarını, ahlaki sınırları, doğruyu ve yanlışı bir cetvelle çiziyor. Ama bu cetveli kim tutuyor? Bu kuralları kim yazdı da bizler, sorgulamadan, onlara uymayı kabul ettik? Her yeni gün, bu dayatmaları bir teraziye koyuyorum. İnsanlık, belki de bu kurallara boyun eğmek değil; onları kendi vicdanımızın ışığında yeniden şekillendirmek. Belki de insan olmak, kalabalığın sesini susturup, kendi içimizdeki fısıltıyı duymaya cesaret etmek.
Hayat, sanki bir tiyatro oyunu. Herkes bir kostüm giymiş, bir repliği ezberlemiş. Kimisi sahnede parlamak için, kimisi sadece göze batmamak için oynuyor: dürüst komşu, başarılı girişimci, sevgi dolu ebeveyn… Ama ışıklar söndüğünde, sahne boşaldığında, geriye ne kalıyor? O kostümler yere düştüğünde, gözlerimizde insanlığın sıcaklığı mı var, yoksa sadece soğuk bir maske mi?
Bazen kendimi bu oyunun kıyısında, bir izleyici gibi hissediyorum. İnsanların birbirine dokunuşlarını, sözlerini, jestlerini seyrediyorum. Birinin diğerine attığı keskin bir bakış, bir başkasının içindeki hüznü saklayıp kalabalığa karışması, bir ötekinin zoraki bir tebessümle duygularını gömmesi… Bu sahneler, içimde bir yankı uyandırıyor. Sanki herkes bir rolün esiri, ama kimse bu oyunun amacını sorgulamıyor. Sonra aynaya dönüyorum: Ben bu sahnenin neresindeyim? Sadece izleyen miyim, yoksa bilmeden bir oyuncu mu oldum? Bu soru, hem bir yük hem bir uyanış.
İnsanlık, bir kostümse, bu öyle basit bir kumaştan dikilmiş bir şey değil. Her bir ipliği merhametten, her bir dikişi samimiyetten, her bir nakışı cesaretten örülmüş. Herkes bu kostümü giydiğini söylüyor, ama kaçımız onun ağırlığını taşıyacak kadar dirençliyiz? Kaçımız, bir başkasının sessiz çığlığına kulak vererek, kendi gölgelerimizle dürüstçe yüzleşip, bu dünyayı bir anlığına bile daha yaşanılır kılmak için çaba gösteriyor? İnsanlık, sadece yaşamak değil; her anı bir anlamla, bir niyetle doldurabilmek. Birinin elini tutmak, bir kalbi onarmak, bir hatayı telafi etmek… Belki de insanlık, bu küçük, sessiz anlarda kendini gösteriyor.
Sorgulamayan bir insan, sadece bir silüettir. İnsanlık, her sabah yeniden inşa edilmeyi bekler. Her gün, “Bugün insan olmaya ne kadar yaklaştım?” diye sormayı gerektirir. Bu soru, bazen bir alev gibi yakıyor. Toplumun dayattığı roller, kendi korkularım, başkalarının beklentileri… Hepsi birer zincir. Ama sonra bir an geliyor: bir çocuğun gözlerindeki merak, bir dostun içten bir sözü, bir yabancının beklenmedik bir iyiliği… İşte o anlar, insanlığın o nadir kumaşını tenimde hissettiriyor. Belki de insanlık, büyük kahramanlıklarda değil, hayatın bu sıradan ama derin anlarında saklı.
Bu bir yolculuk, hiç bitmeyen. Yorucu, karmaşık, ama bir o kadar da kıymetli. Her sabah bir başlangıç, her akşam bir iç hesaplaşma. İnsanlık, bir varış noktası değil; bir arayış. Ve ben, bu arayışta tökezlesem de, yanılsam da, o kostümü giymeye çalışmaktan vazgeçmiyorum. Çünkü insan olmak, belki de bu demek: Kusurlarıyla, sorularıyla, umuduyla, her şeye rağmen devam etmek.
İnsanlık, paha biçilmez bir kostümdür. Onu giymek, bir ödül değil, bir görevdir. Bu görevi üstlenenler, dünyaya bir iz bırakır. Sen, bugün bu kostümü nasıl giydin? Bir kalbe dokundun mu, bir yanlışı düzelttin mi, kendine dürüst oldun mu? Belki de hepimiz, her yeni günde, bu sorunun cevabını ararken buluyoruz.
