Bazen en çok seven, en sessiz kalandır.
Bazı hikâyeler vardır… Çocukken dinlersiniz, sadece güzel bir masal sanırsınız.
Ama büyüdüğünüzde, bir özlem anında ya da bir vedanın ortasında o hikâye kalbinizde yeniden canlanır.
İşte annemin bana çocukken anlattığı o masal da böyleydi:
Güneş ve Ay’ın hikâyesi…
Bir zamanlar Güneş ve Ay kardeşmiş.
İkisi de gökyüzünde parıldar, gündüz ve geceyi birlikte paylaşırmış.
Ama Ay o kadar güzelmiş ki, Güneş bir gün korkuya kapılmış:
“Gündüz sen zarar görebilirsin,” demiş.
“İnsanların bakışları, düşüncesizliği, kötü enerjileri seni incitebilir.”
Ve eklemiş:
“Bundan sonra sen gece çık, ben seni korurum.
Benim ışığım seni görünmez kılar, kimse dokunamaz sana.
Ve sen yalnız kalmayasın diye sana binlerce yıldız göndereceğim.
Onlar senin arkadaşların olacak,
Senin yalnızlığını paylaşacaklar.”
Ay önce korkmuş yalnızlıktan.
Ama Güneş’in sevgisini hissetmiş kalbinde ve kabul etmiş.
O günden beri Ay, gecenin; Güneş ise gündüzün bekçisi olmuş.
Ve yıldızlar…
İki kardeş arasındaki dostluk sözleri gibi her gece gökyüzünde parlamaya başlamış.
Bazen yıllar geçer, insanlar o anları “tutulma” olarak adlandırır.
Oysa o, bir tutulma değil; bir vuslattır.
Birbirine hasret kalan iki kardeşin gökyüzünde yeniden buluştuğu andır o.
Şimdi, bu masala yeniden dönerken anlıyorum ki…
Sevgi, sadece sarılmak değil.
Sevgi bazen, yüreğini yakarak geri çekilmektir.
Yanında olamayacağını bilerek dua etmektir.
Ve sırf o güvende olsun diye, onunla geçireceğin zamanı feda etmektir.
Annemin bir sözü vardı hep kulağımda çınlayan:
“Yavrum taş altında olmasın da dağ ardında olsun.”
İşte sevgi tam da budur.
Yeter ki nefes alsın sevdiklerimiz.
Yeter ki aynı göğün altında olsunlar.
Biz razıyız; yokluklarına, özlemlerine, sessizliklerine…
Yeter ki güvende kalsınlar.
Tıpkı Güneş’in Ay’a yaptığı gibi…
Parlayıp görünmez olmayı seçmek.
Yakmadan sevmek.
Ve sessizce, her gece yıldızlar gibi göz kulak olmak.
Çünkü sevgi…
Gürültüyle değil, sessiz fedakârlıkla büyür.
