Unutulan Kökler, Kayıp Nesiller
Türklük; Yalnızca bir etnik kimlik değil, binlerce yıllık bir varoluşun, kutsal bir mirasın adıdır. Ama bugün ne yazık ki, bu mirasın üzerindeki tozlar, gençliğimizin gözlerindeki parıltıyı söndürüyor. Kendi kökümüzden, tarihimizden, kültürümüzden o kadar uzaklaştık ki, artık kimliğimizle gurur duymayan, ondan utanan, hatta onu inkâr eden gençlerle karşı karşıyayız.
Ama suç sadece gençlerde değil. Onlara köksüzlük bir özgürlük gibi sunuldu. Vicdan yerine algoritmalar, hafıza yerine anlık trendler dayatıldı. Türk kimliği ya ideolojik kalıplara sıkıştırıldı ya da tamamen silikleştirildi. Oysa Türklük, bir kimliğe kazınacak soğuk bir ibare değil, damar damar işlenmiş bir duruştur, bir ahlâk hali, bir direnç biçimidir. Göğe bakan gözlerdeki tevazu, yerle bağı olan yürekteki sadeliktir.
Bu gençlik, aslında yarınlarımız, geleceğimiz olması gereken nesil, kendi özünü tanımadan, değerlerinden kopuk bir şekilde yaşamaya mahkûm edilmiş. Törenlerimiz, kültürümüz, töremiz yok sayılırken; tarihimiz kitaplarda kalakalmış, kalbimizden çıkmış gibi.
Türk olmak, dün Mete Han’ın otağında doğmuş birliğin ateşidir. Türk olmak, demirden dağı eritip Ergenekon’dan çıkacak kadar güçlü ve azimli olmak demekti. Ayak bastığı her kara parçasına adaleti ve düzeni götürmekti. Birlik ve beraberlikti. Tarihin her sayfasında, bu ruhun yankılarını görmek mümkündür.
Kürşad’ın kırk çerisiyle Çin sarayına dayanan özgürlük haykırışıdır. Oğuz Kağan’ın boy boy dağılmasına rağmen tek kökten filizlenmiş dirliğidir. Timur’un adaletle kudreti aynı otağa sığdıran mühürlü imzasıdır.
Ahlaki değerlerin silindiği, ata yadigarı kültürle bağı kopmuş bu nesil, nasıl bir gelecek inşa edecek? Nasıl taşıyacak bizden sonra gelecek olanların omuzlarına tarihimizin onurunu?
Soyunu bilmeyen, kökünü unutan bir nesilden nasıl bir millet, nasıl bir ulus var olabilir?
Türk olmak, taş üstüne taş koyanın, toprağı vatan bilenin, ormanı orman, dağı dağ yapanın adıdır. Eskiler doğayla konuşurdu; bugün ekranlar suskunluğa hükmediyor. Bir zamanlar töre, sadece bir yasa değil, bir vicdan haritasıydı. Bugün o harita ya “gerici” ya da “gereksiz” diye gençlerin elinden alındı. Çünkü en tehlikeli savaş, görünmeyen savaştır: Zihinlerde yürütülen, dilde yapılan, benliğe yönelen savaş…
Bu yalnızca bir kimlik sorunu değil; bu, bir insanın, bir halkın ruhunun yaralanmasıdır. Ve bugün bu yaralar iyileşmezse, yarınlar karanlık olabilir.
Tarihini bilmeyen bir genç, geçmişe düşman olur. Kendini inkâr eden bir gençlik, gelecek inşa edemez. Kendi kültürüne yabancılaşan bir birey, sonunda özgüvenini de yitirir. Bugün tam da bunu yaşıyoruz: Özünden utanmakla, kendini gerçekleştirememek arasında sıkışmış bir nesil…
Türklük, kimliğe kazınacak bir harf değil, damara işlenmiş bir emanettir. Sen unutsan da o emanet seni unutmaz. Tarih sayfasından Türk’ü çıkarırsanız, tarih diye bir şey kalmaz. Bu topraklarda taş üstüne taş koyan, devleti devlet yapan, destanı destan yapan Türk’tür.
Kökünü unutan bir nesil, en ufak bir rüzgârda savrulup yıkılan ağaca benzer.
Türk demek vicdan demekti… Çünkü vicdan, bir milletin en kıymetli aynasıdır. Vicdanı olan insan, doğrunun ve adaletin peşinden gitmeyi bilir. Türklüğün özü, sadece köklü bir tarih değil; aynı zamanda içtenlikle bağlı olunan bir vicdan borcudur.
Türk demek adalet demekti… Tarih boyunca Türklük, adaletsizliğe karşı durmuş, güçsüzün yanında olmuş, hak ve hukuk için mücadele etmiştir. Adalet, sadece hukuki bir kavram değil, ruhun derinliklerinde yeşeren bir meşaledir.
Türk demek töre demekti… Töre, kültürün, ahlakın, toplumun ortak değerlerinin sözsüz anlaşmasıdır. Töreye sahip çıkan, geçmişiyle barışık olan milletler, geleceğe sağlam adımlarla yürür.
Ve Türk demek millet demek… Birlik ve beraberlik içinde, ortak değerlerle kenetlenmiş, geçmişin mirasını taşıyan büyük bir ailedir Türk milleti.
