Bir kadın daha eksildi dünyadan.
Ormanın derinliklerinde, sessizliğe gömülmüş bir bedenden bahsediyoruz. Kim bilir, kaç kez haykırdı? Ama şehirler sağır, sokaklar suskun, ağaçlar dilsizdi. Ve o, yalnız kaldı dere kenarında.
Bugün Dünya Kadınlar Günü. Kutlamalar var, çiçekler dağıtılıyor, sosyal medya mesajlarla dolup taşıyor. “Kadınlarımız değerlidir, Kadınlar Çiçektir”diyorlar.
Peki gerçekten öyle mi?
O halde neden her gün başka bir kadın eksiliyor hayattan?
Neden birçoğu hayatta olduğu hâlde görünmez, sesi çıkamaz, korku içinde yaşar?
Mobingin gölgesinde sessiz kalan kadınlar, işyerlerinde hor görülen, emeği yok sayılan kadınlar…
Evde şiddet gören ama kimseye anlatamayanlar…
Ormanda kaybolan sadece o kadın mıydı?
Yoksa hepimiz mi biraz kaybolduk?
Vicdanlarımız mı çürüdü?
Bir kadın, korkunun, üzüntünün belki de çaresizliğin ellerine terk edildi. Belki bir gün işine giderken, belki bir hayalini gerçekleştirmeye çalışırken, belki sadece yaşamak isterken…sırlar ülkesine gitti.
Ve biz hâlâ susuyoruz. Ta ki başka bir isim, başka bir yüz, başka bir hikâye düşene kadar…
Sonra yine unutuyoruz.
Ama bu unutkanlık, yenilerinin tohumlarını ekiyor, yine filizleniyor.
Bugün çiçek vermeyin.
Bugün gerçekler için birşeyler yapın.
Ölenin arkasından hikaye yazmayın.
Bugün korkmadan sorun: Kadınlar neden ölüyor?
Ve biz neden onları yaşatamıyoruz?
Sevgili öğrencim ECE GÜREL’ e ithafen…..
