Yetişkin olduğumuz dönemlerde yakınımızda olan çoğu insan hayatımızdan çıkıyor. Benim için yakınımdaki insan kalbimin içinde yaşıyor demektir. Nasıl oluyor da oradan söküp atabiliyorum diye soruyorum kendime. Aslında söküp atmıyorum. Hep orada kalıyorlar. Kalbimi bir mezarlık gibi düşünebilirsiniz. Sevdiğiniz biri vefat ettiği zaman fiziksel olarak hayatınızda olmaz ama hep kalbinizdedir. Bu da onun gibi kalbime gömüyorum onları.
Ya hiç yer kalmazsa? Mezarlıklar da bile bir süre sonra yer doluyor. Küçücük kalbimde nasıl boş yer kalacak? Ve bir kere gömülen bir daha kalkamıyor. Ben birinin kalkmasını bekliyorum aslında. Belki aramızdaki sorun düzelir ve üstüne attığım çiçekleri eline veririm.
Bunları söylüyorum ama o kalbimi birkaç parçaya ayırdı. Daha da üzücü olan şu ki kalbimde yeri olmadığını düşünerek yaptı bunu. Adını duyduğumda yüzüm gülen, ondan bahsederken mutlu olan bir zamanda paramparça etti.
İletişimimiz bittiği zaman çok idrak edememiştim ama yokluğu içime oturdu.Verdiğim değeri hissetmediğinden bahsetti. Haklı özellikle ilk arkadaş olduğumuz zamanlar bunu hissettirememiş olabilirim. Ama daha kendi değerimin yeni yeni farkına vardığım bir zamanda ona hissettirebildiğim maksimum nokta buydu. Tek istediğim beni böyle hatırlamaması olurdu. Çünkü onunla ilgili düşüncelerim,duygularım hep iyiydi,öyle de kalacak.
