Geçen gün hayatta hiçbir şeyin tesadüf olmadığını bir kez daha anladım. Her karşılaşma insana bir ders verir, ama anlayana. Kimi dostluklarıyla kalbimize dokunacak, kimi de küçücük bir sözle bile bize yıllarca unutamayacağımız dersler bırakacak.
Benim için de böyle bir an yaşandı. Bir konu için tanıştığım, babamın arkadaşı olan karakol komutanıyla konuşmaya gittiğimde bana sandalyemi fark edip etmediğimi sordu. Doğrusu hiç dikkat etmemiştim. Kalkıp gösterince şaşkınlık içinde kaldım. Bildiğiniz büyük, deri koltuklardan değildi; küçük, tahtadan bir sandalyeydi.
Merakla sordum:“Neden böyle bir sandalye?”
O ise ufak bir tebessümle;“Şımarmamak için,” dedi.
Bu sözleri ve onun o alçakgönüllü tavrı, bulunduğu konuma rağmen kibirlenmeden konuşması, hayatımda yepyeni bir ışık oldu. O gün kendime söz verdim: Yaşadığım sürece hep bu mütevazı komutanı örnek alacağım. Ve bir kez daha anladım ki asıl büyüklük, makamda değil; insanın içindeki tevazudadır.
Cok güzle yazmışsınız. Ben bile etkiledim 😊