” Kozalaklar yangın anında parçalarını yüzlerce metreye atar, çünkü içgüdüsel olarak onlar da yavrularını yangından kurtarmak ister ” ( Muğla Halk İnanışı )
“Kozalakların feryadını bana hatırlatan dostuma selamla…”
Yangın başladığında herkes kaçıyor. Kuşlar, böcekler, sincaplar… Hepsi can havliyle bir yere sığınıyor. Ama ben kalıyorum. Çünkü ben bir kozalağım. İçimde onlarca tohumla birlikte o ağacın ucunda yıllarca bekledim. Rüzgârlar geçti, yağmurlar yağdı, kar düştü üzerime. Ama ben hep kapalı kaldım. Çünkü biliyordum: Benim açılmam bir yangınla olacak. Evet, tuhaf ama öyle. Benim görevim, yanarken başlıyor.
Alevler bana ulaştığında, kabuklarım çatladı. İçimde yıllardır sakladığım tohumları fırlattım. Her biri yüzlerce metre öteye savruldu. Kurtulmaları için, yaşama tutunmaları için. Kendimi feda ederken, onları geleceğe gönderdim. Bu benim doğam. Yanmak pahasına yaşatmak.
Bu yangınlar tabiattan gelmiyor Bir izmaritle, sönmemiş bir mangalla ya da kozalakları sevmeyenler aracılığıyla… Geriye ise biz kalıyoruz: yanmış gövdeler, suskun ormanlar ve kavrulmuş topraklar. Ben — bir kozalak. Görevimi yaparken yanan ama umudunu diri tutan bir canlı.
Bazıları “Nasıl olsa doğa kendini yeniler” diyor. Ama doğa her şeyi tek başına yapmaz. Biz elimizden geleni yapıyoruz. Tohumlarımızı savuruyoruz, küllerin arasından filizlenmeye çalışıyoruz…
Benim işim burada bitiyor. Tohumum belki düşer, tutunur toprağa, büyür. Yeter ki siz onu horlamayın. Bir gün o fidan göğe uzanırsa, belki altında bir çocuk kitap okur. Belki bir yaşlı adam gövdesine yaslanır.
Ve o zaman Cahit Külebi şöyle der usulca:
“Benim doğduğum köylerde / her şey böyle yanardı sessizce / sonra biri gelir, bir çam dikerdi yeniden.”
