Bir sabah yine kızımın sesiyle uyandım. Güneş perde aralığından odaya süzülüyordu. Aynaya baktım ve bir an durdum. Tanıdık bir yüzdü ama bakışları farklıydı. Daha sakin, daha mesafeli, daha sessizdi. O anda fark ettim ki artık eskisi gibi değilim. Sanki içimden bir şey kopmuştu. Eskiden beni harekete geçiren o coşku, o kıvılcım, yerini dinginliğe bırakmıştı. Şimdi daha planlıyım, daha kontrollüyüm. Ve evet, daha az duygusalım.
Önceleri bu hal beni tedirgin etmişti. Çünkü biz çoğu zaman olgunlaşmayı sadece yaş almakla, tecrübe biriktirmekle ilişkilendiriyoruz. Oysa annelik bambaşka bir dönüşüm. İnsan yalnızca duygusal olarak değil, biyolojik olarak da değişiyor.
Bilim insanları bu değişimin somut izlerini çoktan keşfetti. Nature Neuroscience dergisinde yayımlanan 2016 tarihli bir araştırma, anneliğin kadın beyninde kalıcı yapısal değişiklikler yarattığını gösteriyor. Özellikle empati, sosyal algı ve tehdit değerlendirme bölgelerinde gri madde azalıyor. Bu azalma, bir kayıp değil. Aslında, beynin sadeleşmesi. Yani doğa, annenin zihnini yeniden düzenliyor. Duygusal gürültüyü azaltıp odağı bebeğe yöneltiyor.
Peki bu dönüşüm neden bize “duygularımı kaybettim” gibi hissettiriyor?
Çünkü beynimiz, artık ani duygusal dalgalanmalardan ziyade uzun vadeli dengeyi tercih ediyor. Dopamin sistemimiz yaşla birlikte “hemen ödül” yerine “kalıcı tatmin” arıyor. Bir başka deyişle, heyecanın yerini anlam alıyor. Bu yüzden olgunlaştıkça sakinleşiyoruz. Ama bu sakinlik bir boşluk değil; daha bilinçli bir varoluş hali.
Belki de ben artık daha az duygusal değilim, sadece daha seçici hissediyorum. Artık duygularımın değil, bilincimin direksiyonundayım. Eskiden hayat bir sahne gibiydi; her duygu anında kendini gösterirdi. Şimdi ise daha çok bir laboratuvar gibi; gözlem, denge ve ölçüyle ilerliyor.
Ve sanırım bu da olgunlaşmanın sessiz formu: dışarıdan sade, içeriden derin.
Aslında içimden bir şey kopmadı. Sadece yer değiştirdi.
Hayat enerjim, gençliğin coşkusundan bilincin dinginliğine taşındı.
Ve belki de olgunlaşmak, aynı bedende, aynı kalpte ama bambaşka bir sessizlikle yaşamaya devam etmektir.
