Nihal Candan öldü.
23 kiloya düşerek.
Gözümüzün önünde.
Güzel olma uğruna değil belki, ama güzel kalma baskısıyla.
Ve biz yine hiçbir şey olmamış gibi günümüze devam ediyoruz.
Türkiye, bir kadını daha gömdü. Bu kez çığlık atmayan bir ölümle. Sessiz, ince, silikleşen bir bedenle. Nihal Candan, sosyal medyanın, magazinin, estetik endüstrisinin, “fit kal, güzel kal, hep parılda” diyen sistemin sessiz bir kurbanıydı.
Bize hep “estetik kaygılar” diye satıldı. Oysa bu bir cinayetti. Faili de çoktu:
- Beden üzerinden değer biçen toplum,
- Herkesi linç etmeye hazır sosyal medya kalabalığı,
- Ve “ölümüne güzellik” vaat eden devasa bir pazar.
“Zayıf” Olmak Neden Başarı Sayılıyor?
Zayıflık bir başarı mıdır? Peki ya kemikleri sayılana kadar eriyip, aynada hala “fazlam var” diyen kadının yaşadığı şey nedir? Anoreksiya nervoza, güzellik değil, ölüm getirir. Ama medyada bu hastalık hala “irade” olarak alkışlanıyor. Kadınlar övülüyor, kilo verince “bravo” alıyor; kilo alınca linç ediliyor.
Toplum bu düzende kadına şöyle fısıldıyor:
“Ya güzel ol, ya yok ol.”
Magazin Dünyası ve “Estetik Cehennemi”
Estetik sektörü artık kadınları güzelleştirmiyor, tekleştiriyor. Herkes aynı burun, aynı yanak, aynı bel. Güzellik bir endüstriyse, Nihal onun prototip kurbanıydı. Ve biz ona bakarken “estetik bağımlısı” dedik. Belki bir an için durup sorsaydık, neyle savaştığını anlayacaktık. Ama sormadık.
Peki Biz Ne Yaptık?
Biz ekran başında dedikodu yaptık.
“Çok zayıflamış.”
“Yazık olmuş.”
“Zaten ünlü olmak istiyordu.”
Yani onu suçladık. Çünkü kadınların hayatı bile onların suçu gibi. Çok görünürse sorun, çok kilo alırsa sorun, susarsa da sorun. Nihal sustu ve yok oldu.
Artık Durmalı
Bu ölüm “bireysel bir trajedi” değil. Bu, sistematik bir güzellik faşizminin sonucudur. Genç kadınlar artık bedenlerinden nefret etmeyi normal sanıyor. Çünkü toplum da onların bedenlerinden rahatsız. “Olduğun gibi kal” diyen hiç kimse yok. Hep daha az, daha sıkı, daha pürüzsüz olman gerekiyor. En sonunda ne oluyor biliyor musunuz?
Kadınlar küçüle küçüle yok oluyor.
23 kiloya kadar.
Belki Nihal’in ardından bu kez utanç duyarız.
Belki bu kez diyet listeleri yerine, hayatı konuşuruz.
Belki bu kez, bir kadının bedenini değil, varoluşunu savunuruz.
Ama belki.
Çünkü biz her seferinde geç kalıyoruz.
