İnsanlık, doğadan uzaklaştığı her adımda, kendisinden de uzaklaştı. Beton duvarlar yükseldikçe, nefes almak zorlaştı; camdan görülen manzaralar gökyüzünü değil, başka binaları göstermeye başladı. Oysa doğa hep oradaydı—sessiz, sabırlı ve sadık. Sadece bir fidanla başlayan değişim, şimdi bir yaşam biçimine dönüşmek zorunda. Çünkü artık biliyoruz: yeşil alanlar bir lüks değil, bir gereklilik. Peyzaj ve ağaçlandırma, sadece çevre düzenlemesi değil; insanın varoluşuyla yeniden bağ kurma çabasıdır.
Peyzaj sanatı, doğayı anlamanın ve onunla uyum içinde yaşamanın bir yoludur. Bir ağacın nereye dikileceğini, hangi çiçeğin hangi mevsimde açacağını bilmek, sadece bilgi değil; bir tür sezgidir, saygıdır. Doğaya saygı duymak, geçmişle gelecek arasında köprü kurmaktır. Çünkü bir peyzaj alanı planlanırken sadece bugünün ihtiyacı düşünülmez; orada oynayacak çocuklar, gölgesinde uyuyacak yaşlılar, fotoğraf çekecek gençler de hesaba katılır. Bu yönüyle peyzaj, sadece gözün değil, ruhun da beslendiği bir sanattır.
Ağaçlandırma ise doğanın kalbine atılan ritmik bir kalp atışı gibidir. Her fidan, toprağın karanlığına bırakılmış bir umut ışığıdır. Ağaçlar sadece oksijen üretmez; su döngüsünü düzenler, toprağı tutar, kuşlara yuva, canlılara yaşam sunar. Üstelik sadece fiziksel değil, duygusal etkileri de büyüktür. Ağaçların arasından geçen bir yürüyüş yolunda, insan sadece bedenini değil, zihnini ve kalbini de arındırır. Doğa insana konuşmadan öğretir; sabrı, sadeliği, kendini yeniden var etmeyi…
Günümüzde iklim krizi, kuraklık, biyoçeşitlilik kaybı gibi tehlikeler, doğayla ilişkimizi yeniden gözden geçirmemizi mecbur kılıyor. Bu yüzden peyzaj projeleri ve ağaçlandırma çalışmaları yalnızca estetik değil, etik bir sorumluluktur artık. Her bireyin, her kurumun doğaya borcu var. Bu borcu ödemek için illa büyük adımlar atmaya gerek yok; bir saksı çiçekle, bir fidan dikerek, bir parkta vakit geçirerek bile doğayla yeniden bağ kurabiliriz.
Unutmayalım: Doğaya verdiğimiz her emek, bize sağlıklı bir dünya olarak döner. Bir ağacı büyütmek, yalnızca onu değil, kendi içimizdeki yaşamı da büyütmektir. Çünkü toprak konuşur. Dinlerseniz, neye ihtiyacınız olduğunu size söyler.
