Türkiye’nin en uç köşesinde, sert dağların ve serin rüzgârların arasına gizlenmiş bir şehir var: Hakkâri.
Adı, yalnızca coğrafyasıyla değil, geçmişiyle, acılarıyla, direnişiyle de anılır.
Hakkâri, bir coğrafya olmanın ötesinde; bir kimliktir, bir sessiz direnişin adıdır.
Bu topraklar, tarihin her döneminde sınırların ve savaşların kesiştiği yer olmuştur.
Binlerce yıldır Urartulardan Osmanlı’ya, nice medeniyetler bu dağların gölgesinde iz bırakmıştır.
Ancak Hakkâri’nin gerçek tarihi, kalın kitaplarda değil, halkın yüzündeki çizgilerde ve türkülerindeki kederde okunur.
Burada dağlar yalnızca yükselmez;
dağlar, bir halkın karakteri olur.
Zorlu kışlar, geçit vermez yollar, yasaklı diller ve suskun türküler içinde, Hakkâri insanı direnerek var olur.
Bir sabah, Zap Suyu’nun serin sesiyle uyanırsınız.
Yamaçlarda keçi sürülerini, köylerinde eski taş evleri görürsünüz.
Bir çocuğun gözlerindeki derinlik, size bu şehrin bin yıllık yalnızlığını anlatır.
Hakkâri, yıllarca unutulmuş bir sınır şehri gibi görülse de,
aslında burası Anadolu’nun vicdanıdır.
Çünkü burası, bir yandan yok sayılmış bir geçmişin, diğer yandan umutla örülmeye çalışılan bir geleceğin kapısıdır.
Kavaklı köyünden gelen bir dengbêjin sesi, Hakkâri’nin geçmişinden kopup gelir:
Ağıtlar, aşk hikâyeleri, savaş destanları…
Hepsi bu taş toprakların altında saklıdır.
Bugün, Hakkâri hâlâ birçok zorlukla mücadele ediyor.
İşsizlik, göç, güvenlik sorunları…
Ama bütün bunlara rağmen insanlar topraklarına, köklerine sadık kalıyor.
Çünkü Hakkâri,
yıkılsa da yeniden kurulan,
sussalar da yeniden söyleyen,
göç etseler de gönüllerinde taşıdıkları bir memlekettir.
Dağlar, zamana meydan okurken,
Hakkâri insanı da sessiz ve gururlu bir sabırla
geleceğe doğru yürüyor.
Ve bir gün, bu dağların arasında kaybolmuş bütün sesler,
özgürlüğün türküsüne karışacak.
