Toplum biz kadınlardan sıklıkla bir “güçlü anne” olmamızı bekler. Bu güçlü anne modeli, sadece fiziksel olarak sağlıklı ve zinde olmakla kalmaz, aynı zamanda çocukları mükemmel şekilde yetiştiren, evin tüm sorumluluklarını eksiksiz yerine getiren, iş hayatında başarılı ya da eğitimine devam eden eşimize karşı her zaman destekleyici ve aynı zamanda toplumsal rollerimizi fazlasıyla yerine getiren bir canlı olduk.Ancak bu model, çoğu zaman bir idealin ötesine geçip, baskı haline geldi. Kadınlarımızın sırtına yüklenen bu toplumsal beklenti, bizleri hem bedenen hem duygusal boyutta çok yıpratıyor.
Güçlü anne modelini biz inşaa ettik.mükemmellik ve kusursuzluk beklentisiyle şekillendirdik. Kadınlarımızdan, her zaman en iyi olmamızın yanı sıra, hiç yorulmamamız,hiç kırılmamamız, hiçbir zaman zayıf görünmememiz istenir. Bu modelde, kadınların duygusal ihtiyaçları, kendi sınırları ve kişisel hayatları genellikle göz ardı edilir. Çünkü “güçlü anne” olmak demek, her durumda dimdik ayakta kalmak demektir. Bu, aslında kadının tüm duygusal yükünü tek başına taşıması beklenen, gerçek dışı bir taleptir.
Toplumda bizlere dayatılan bu model, kadınların rollerini daha da zorlaştırır. Bir anne olarak mükemmel bir figür olma baskısı, kadının özgürlüğünü, bireyselliğini kısıtlar ve ona ne zaman dinlenmesi gerektiğini ya da kendine nasıl vakit ayırması gerektiğini unutturur. Bu baskı, sadece kadınlarımızın fizyolojik sınırlarını zorlamakla kalmaz, aynı zamanda onun duygusal sağlığını da tehlikeye atar. Sürekli “güçlü olma” zorunluluğumuz, kadının içinde biriken tükenmişlik hissini de görmezden geliyor.
Gerçek şu ki bu “güçlü anne” modeli, genellikle yalnızca bir dış görünüşten ibarettir. Herkesin sosyal medyada gördüğü, mutlu çocuklar, tertemiz evler ve başarılı kariyerlerle dolu fotoğraflar, gerçekte kadınların yaşadığı baskıların, yalnızlıkların ve kaygıların yansıması değildir. Gerçek yaşam, kusurludur.kabul edelim.Bir anne bazen tükenmiş hissedebilir, bazen yardım isteyebilir, bazen hata yapabilir. Ancak bu, onun “zayıf” ya da “yetersiz” olduğu anlamına gelmez.
Kadınlarımızın, kendilerine dayatılan bu güçlü anne modelini reddedip, kendi sınırlarını koymalarını, hak ettikleri dinlenmeyi ve desteği talep etmeleri çok önemlidir.Maalesefa bunu yapabilen anne sayısıda çok azdır.Bir annenin başarısı, yalnızca dışarıdan görünen başarılarla ölçülmemelidir. O, sadece ev işlerini düzenleyen, çocuklarını en iyi şekilde yetiştiren ya da iş yerinde sürekli başarı gösteren bir varlık değildir. Bir anne, aynı zamanda kendi duygusal sağlığına, bireyselliğine, kimliğine ve ihtiyaçlarına da önem veren bir insandır.
Güçlü kadın olmak, sadece her şeye koşturmak ve her rolümüzü eksiksiz yerine getirmek değil, bazen durup, “Benim de bir insana ihtiyacım var” diyebilmek, bazen yavaşlayabilmek ve destek istemek demektir. Bu, gerçek gücün ta kendisidir.Duydun mu,:)
Sonuç olarak kadınlarımızın üstlerine yüklenen güçlü anne modelini kırıp kendi içimizdeki gücü, duygusal ihtiyaçlarımizi,kırılganlıklarımizi ve insan oldugumuzu kabul etmeleri, toplumun dayattığı mükemmel anne modeline karşı durabilmeniz için çok önemlidir. Unutma sevgili anne gerçek güç, zayıf anlarda dahi devam edebilmekte ve kendini kabul etmekte yatar.
