Bazen kelimeler yetersiz kalır. Görüntüler ağır gelir, yürek kaldıramaz. Ama Filistin’de yaşananlara dair susmak, artık bir lüks değil; vicdanın iflasıdır. Filistin, uzun zamandır yalnızca siyasi bir mesele değil. O artık insanlık değerlerinin test edildiği bir yaradır. Her gün, bir çocuğun üstüne kapanan bir duvarın gölgesinde büyüyen acıdır. Her gece, bir annenin gözünden dökülen yaş değil; dünyanın görmezden geldiği bir adaletsizliktir. Ve biz, o dünyanın bir parçası olarak bu suskunluğun ortağı oluyoruz. Orada bir halk yaşıyor daha doğrusu yaşamaya çalışıyor. Sadece evlerini, topraklarını değil; geçmişlerini, kültürlerini, çocuklarının geleceğini korumaya çalışıyorlar. Onların direnişi sadece silahlara değil, inkâra, yok sayılmaya ve sessizliğe karşı bir duruştur. Filistin halkı, nefes aldıkça direniyor. Ve biz, her sustuğumuzda o direnişi yalnız bırakıyoruz. Oysa zulüm yalnızca zalimlerin ellerinden doğmaz; mazlumların çığlığına kulaklarını kapatanların sessizliğinden de güç alır. Bu yüzden artık susmak, tarafsızlık değil; suça ortak olmaktır. Bugün Filistin’de atılan her bombada, parçalanan sadece bir ev değil. Parçalanan, insanlık onurudur. Ve bu onur hepimize aittir. Eğer bugün bu çığlıklara sessiz kalırsak, yarın daha büyük yıkımların önünü açmış oluruz. Çünkü adalet ertelenemez; vicdan ertelendiğinde çürür. Bu yazı bir çağrıdır. Vicdan sahibi herkes için. Çünkü mesele bir halkın yaşama hakkı kadar, bizim insan kalabilme sınavımızdır. Ve bu sınavda sessiz kalanlar, kaybedenler arasında yerini çoktan almıştır.
Unutmayalım: Filistin’in acısı yalnızca onların değil. Bu, hepimizin ortak çığlığıdır. Ve sesimizi kaybedersek, insanlığımızı da kaybederiz
ZEYNEP AKYILDIZ
