Devlet yönetimi, diğer alanlara kıyasla oldukça karmaşık bir yapıya sahip ve kendine özgü dinamiklerle şekillenmektedir. Özel sektör ve sivil toplum kuruluşlarının yönetim mekanizmaları, çoğunlukla daha basit süreçlerden oluşurken, devlet yönetiminin doğası itibarıyla siyaset ve bürokrasi gibi farklı anlayış ve vizyonlara sahip iki güç odağını barındırması işleri daha da zorlaştırmaktadır. Bu durum, zaten çok boyutlu olan yönetim sistemine ekstra bir karmaşıklık katmaktadır.
Her ne kadar dünya genelindeki devlet yönetimlerinde belirli yapılar oluşturulmuş olsa da hiçbir yönetim tam anlamıyla tamamlanmış sayılmaz; çünkü yönetimsel denetimin eksikliği bu sistemlerin zaafını ortaya çıkarmaktadır. Devlet yönetimlerinde genellikle bilerek veya isteyerek yönetimsel denetim ihmal edilmektedir. Bunun sebebi, denetim sonucunda ortaya çıkacak eksikliklerin siyaset ve bürokrasi kurumlarına zarar verecek olmasıdır. Hem siyaset hem de bürokrasi, “yönetilemiyor” algısını engellemek adına denetim mekanizmasını aktif biçimde işletmemekte ve bu ikili arasında adeta “görülmez bir centilmenlik anlaşması” oluşmaktadır. Bu anlaşmanın bedelini ise devlet mekanizması ve dolaylı olarak toplum ödemektedir.
Devlet yönetimi, kendi içinde bulunan gruplara karşı bu kadar hassasiyet gösterir, yaptırımlardan uzak durur ve yalnızca göstermelik denetimlerle yetinirse, gelişim göstermekten uzak kalır. Denetim için çeşitli mekanizmalar mevcuttur; ancak bunlar genellikle görkemli binalar ve etkileyici organizasyon şemaları ile sınırlı kalmaktadır. Usule dair yapılan denetimler sonucu ne yazık ki cezai yaptırımlar uygulanmamakta; bu teoride var olan yaptırımlar pratikte işlerlik kazanmamaktadır. Denetim sonuçlarının değerlendirilmesi ise yine denetlenen siyasi grupların merkezine yönlendirilmekte ve aynı siyasi partiden olan yöneticilerin doğal olarak ceza verilmesini istememesi sonucunda bu mekanizma işlerliğini yitirmektedir. Bu durumu danışıklı dövüş olarak nitelendirmek yanlış olmaz; ancak sonuçların kayıt altına alınması, gelecekteki gelişimler için kritik bir önem taşımaktadır.
Devlet yönetiminin tam anlamıyla var olabilmesi, eksik kalan kilit taşın, yani bağımsız bir yönetimsel denetim mekanizmasının kurulmasına bağlıdır. Ancak bu şekilde bir devlet yönetimi sistemi tam anlamıyla varlık kazanabilir ve sürdürülebilir hale gelir. Bağımsız çalışan ve yaptırımların etkin bir şekilde uygulandığı bir denetim sistemi oluşturulmalıdır. Yönetim yapısında karar alanlar (kurucular), uygulayanlar (yürütücüler) ve denetleyenler olmak üzere üç ayrı grup bulunmalı ve güçler ayrılığı ilkesine ek olarak “Denetimli Kuvvetler Ayrılığı İlkesi” benimsenmelidir. Bu yenilikçi ilkeyle yasama, yürütme ve yargı erkleri, denetim erki tarafından yönetimsel anlamda kontrol altına alınabilecek hale gelir.
Yönetimsel denetimin eksikliği sadece gelişimi engellemekle kalmaz, aynı zamanda devlet sistemlerinin iflas etmesine sebep olabilir. Bu durum, eski çağın Kıt’a Avrupası ve Anglo-Amerikan yönetim yaklaşımlarının çökmesinin temel nedenlerinden biridir. Ancak sadece bir denetim mekanizmasının varlığı yeterli değildir; bu denetimin güçlü ve etkin olması şarttır. Denetim gücü ile devletin gücü doğru orantılıdır: Güçlü bir denetim mekanizması güçlü bir devletin temel taşı olurken, zayıf bir denetim mekanizması devletin gücünü azaltır.
Geleceğin süper güç olma hedefinde, anahtar rolü denetim mekanizmaları oynamaktadır. Eğer bu mekanizmalar güçlü bir şekilde kurulup işlevsel hale getirilirse, devletler küresel ölçekte üstünlük kazanabilir. Aksi takdirde bu mekanizma eksik kaldığında, süper güçlere bağımlı bir yapı kaçınılmaz olacaktır. Ancak bu süreç için hâlâ geç kalınmamış durumda; tüm devletler aynı başlangıç noktasında bulunuyor. Bu nedenle, devletlerin yönetim yapılarına yatırım yapmaları ve çağın ihtiyaçlarına uygun modern bir yönetim sistemine geçiş yapmaları kritik önem taşımaktadır.
