Boşanma: Türkiye’nin sessiz ama yıkıcı felaketi. Bu sadece bir istatistik değil; her geçen gün şiddetini artıran, derin bir toplumsal yara! Dağılan her yuva, iki bireyin ayrılığının çok ötesinde, nesiller boyu sürecek acıların, travmaların ve çözülmelerin başlangıcıdır. Bu durum, toplumun temel direklerini sarsarken, hem sosyal hem de dini bağlamda bizi felç eden keskin bir bıçak darbesidir!
Sosyal Çözülmenin Gölgesinde Büyüyen Nesiller
Boşanmaların sosyal etkileri, bir zincirleme kaza gibidir. Bu kazanın enkazında kalanlar ise ne yazık ki en savunmasız olanlardır: çocuklar! Ebeveynleri ayrılan her çocuk, içine kapanma, güvensizlik, akademik başarısızlık ve hatta davranış bozuklukları riskiyle karşı karşıya kalır. Onların bu travmatik başlangıcı, gelecekte toplumsal barış ve huzur için büyük bir tehdit oluşturur. Sağlıklı ailelerde yetişemeyen bireylerin, yarınlarda nasıl bir toplum inşa edecekleri, gerçekten de kan dondurucu bir sorudur!
Dahası, boşanmalar toplumdaki güven duygusunu kökten sarsar. Evlilik, bir toplumun can damarıdır! Bu damarın sürekli kopması, komşuluktan akrabalığa, dostluktan iş ilişkilerine kadar her alanda güvensizliğe ve yalnızlaşmaya yol açar. Toplumsal dayanışma ruhu zayıflar, bireyler kendi kabuklarına çekilir. Boşanmanın getirdiği ekonomik yıkım da cabasıdır! Özellikle kadınlar ve çocuklar, boşanma sonrası maddi bir girdabın içine sürüklenir, bu da onları yoksulluk riskiyle karşı karşıya bırakır. Bu, sadece bireysel bir mağduriyet değil, aynı zamanda toplumsal bir adaletsizliktir!
Dini Değerlerin Yozlaşması ve Manevi Boşluk
İslam dininde evlilik, Kur’an-ı Kerim’de ayet-i kerime ile de yüceltilmiş kutsal bir akittir. Aile kurumu, sadece neslin devamını sağlamakla kalmaz, aynı zamanda ahlaki değerlerin aktarıldığı, toplumsal düzenin korunduğu en temel yapıdır. Boşanma oranlarındaki bu patlama, ne yazık ki bu kutsal akdin ayaklar altına alındığını, dini değerlerin ve öğretilerin göz ardı edildiğini haykırır!
Dinimiz, evliliği sabır, anlayış, fedakarlık, sevgi ve merhamet üzerine inşa etmeyi emreder. Ancak modern yaşamın getirdiği bencillik, haz odaklılık, sabırsızlık ve tüketim kültürü, bu değerleri adeta bir virüs gibi kemirir. Eşler arasındaki iletişimsizlik uçurumu, karşılıklı saygı eksikliği ve en ufak sorunda kaçış arayışı, dini öğretilerle tamamen zıt bir tablo çizer. Boşanmanın “normalleştirilmesi”, hatta “özgürleşme” olarak sunulması, dini hassasiyetleri erozyona uğratarak derin bir manevi boşluk oluşturur. Bu boşluk, bireyleri ve toplumu dini ve ahlaki pusulasından koparıp, bilinmez bir bataklığa doğru sürükler. Bu, sadece bir dini mesele değil, aynı zamanda toplumsal ahlakın ve vicdanın kan kaybıdır!
Toplumsal Vebal: Sessiz Kalmak İhanettir!
Boşanma kasırgası, hepimizi içine çeken bir girdaptır. Bu acı gerçeğe sessiz kalmak, gözlerimizi yummak, geleceğimizi ipotek altına almaktır. Acilen harekete geçmeli, bu yıkımın önüne set çekmeliyiz!
Çözüm yolları olarak:
Evlilik öncesi zorunlu eğitimler düzenlenmelidir!
Aile danışmanlığı hizmetleri kolayca ulaşılabilir ve teşvik edilebilir olmalıdır!
Aile kurumunun kutsiyeti her platformda ısrarla vurgulanmalıdır!
Çocukların bu sarsıcı süreçten en az hasarla çıkabilmeleri için kapsamlı destek mekanizmaları oluşturulmalıdır!
Bunlar artık bir seçenek değil, bir zorunluluktur! Aksi takdirde, dağılan her yuva, sadece bir ailenin değil, tüm toplumun geleceğinden çalınan bir parçanın, kanayan bir yaranın habercisi olacaktır. Sağlam bir toplum, ancak sağlam temellere oturmuş ailelerle var olabilir. Bu temeller sarsıldığında, tüm bina çökmeye mahkumdur!
Bu sessiz felakete karşı durmak, hepimizin ortak vebali ve sorumluluğudur. Daha ne kadar yuvanın yıkılmasını bekleyeceğiz? Yoksa çöküş kaçınılmaz mı olacak?
FATMA YILDIZ
