Bugün seninle göz göze geldim. Ben de kimim diyeceksin. Sen, sen ne kadar bana benzesende aslında ben olamayan o kişisin. Yani aynadaki yansımam. Bu arada çok değişmişsin. Biraz daha kamburlaşmışsın sanki ya da fazla zayıflamışsın. Belki de gözlerin biraz daha çökmüş. Uykusuzsun hem de çok. Sanırım dün akşam çok ağlamışsın. Hayır hayır sen söylemedin. Gözlerinden anladım. Kızarmış ve biraz da şişmiş gözlerinden. Yine makyajını temizlemeden uyumuşsun. Ağlarken uyuya kaldın değil mi? Pijamalarını da giymemişsin zaten. Sanırım bu aralar çok dalgınsın. Baksana küpenin birisini takmayı unutmuşsun ya da dün akşam bi sinirle çıkartıp fırlattın bir yerlere. Çok dağılmışsın. Hem de çok. Saçlarını basitçe tutturduğun toka, üstüne öylesine geçirdiğin ve sana oldukça bol gelen t-shirt, gelişi güzel odanın içine fırlattığın kıyafetler, masanın üzerinde kaç gündür orada olduğunu bilmediğin meyve ve aynadaki gördüğüm yansıman bunun en büyük kanıtı. Söylesene seni bu kadar dağıtan neydi? Biraz tahmin yürütelim bakalım. Çok sevdiğin bir arkadaşınla mı aran açıldı? Evet evet o basit sebeplerden dolayı. Ya da babanla mı kavga ettin? Biliyorsun o hep öyleydi. Takma artık kafana onu. Tamam tamam yoldan geçen herhangi birisinin söylediği bir cümleye alındın değil mi? Bilirsin insanlar hep böyledir. Kendilerini ilgilendirmeyen her konuya dahil olmayı severler. Ama sen de bu sebeplerden dolayı ağlayacak kız değilsin ki. Hepsi üst üste geldi değil mi? Değersizliğin zirvesini yaşadın. Beynin aynı sahneleri tekrar tekrar oynatarak duygularını darma duman etti. Şimdi senin olur olmadık yerlerde gözlerin de dolmuştur. Sırf ağlamayayım hem zaten ben ağlamam ki egolarına girip kendini de sıkmışsındır. Avuçlarını aç ve bak. Tırnak izlerinle karşılaşacaksın. Varlar değil mi? Biliyorum. Hatta şu anda aynadan kendi yansımana baksan boyundaki izleri göreceksin. Ve bu izlere karışmış lekelerini. Hepsi şu basit egondan. Ağlamanın güçsüzlük olmadığını ne zaman öğreneceksin? Ne zaman o basit insanların söylediği ve senin de beynine işleyen bu düşünceden kurtulacaksın? Kaldır kafanı ve aynaya bak. Bu sen değilsin daha doğrusu çevrendeki insanların oluşturduğu sen değilsin. Madem ağlamak güçsüzlük o halde omuzlarını dikleştir, gözyaşlarını sil ve yüzüne herkesin inandığı o sahte gülümsemeni yerleştir. Bakışların. Bırak gözlerinin içi ışıldamasın. Yüzünde senden bir iz kalmasın. Evet, o donuk bakışlarına geçebilirsin. Ama şunu unutma. İçinde bir yerlerde kaybettiğini düşündüğün asıl ben varım. Ve sen ne kadar istesen de hiçbir zaman onların istediği kişiye dönüşemezsin. Şimdi hızlıca hazırlanıp hayata kaldığın yerden devam mı edersin ya da yüzündeki şu maskeden kurtulup yatağına geçip bir şeyleri mi düşünürsün bilemem.
Peki, satırlarım arasında dalıp giden sen. Sen kimsin? Aynada gördüğün kişi gerçekten de sen misin? Kandırmayalım birbirimizi. Sen de yabancılaştın kendine. Her geçen gün biraz daha uzaklaşıyorsun. Önce yavaş yavaş sevdiğin şeyleri yapmayı bırakıyorsun hatta sevdiğin kişilerden bile uzaklaşıyorsun sonra da duygularını bir bir kaybediyorsun. Ve beklenen son. Değişiyorsun. Bambaşka birisine dönüşüyorsun. Az önce okuduğun o kişi sendin belki de. Söylesene sen misin yoksa? O halde sende kaldır kafanı ve bak aynaya. Gözlerini ayırmadan izlediğin bu yabancı sen misin?
