“12 yıl içinde yine yaşamıma devam ediyorum. Oğlum da zaten bunu isterdi benden. Barış’ı sevenlerle ayaktayım.
Oğlumdan ayrılacağım hiç aklıma gelmezdi. Hepimizin gideceği yer orası. Allah’ıma şükürler olsun ki bu kadar kısa zamanda insanların yüreğine girdi, ve insanlar onu içlerine aldı.
10 senelik acımdan sonra, bir de yüreğimi yıktılar. Oğlumun eşyalarını çaldılar. Gözüm gibi baktığım eşyalarını çaldılar. Bu nasıl bir vicdan. Ama çok şükür eşyalarının bir kısmı geldi. Yüzüğü dışında…
Kaza anı ben kız arkadaşıyla arabada kavga ettiklerini sanmıyorum. Benim oğlum onu yapmaz. O gün Barış’ın doğum günüydü. 29 Haziran’dı…
5 gün hastanede oğlumun yanındaydım, korkarsın deyip göstermediler.
Vefat etmeden hemen önce oğlumla el eleydik.
Hala ‘Anne ben geldim’ diyecekmiş gibi bekliyorum onu.
Eşyaları hala evimde, 12 senedir oğlumun kokusuyla yaşıyorum.
Barış’ın hayranları kolum kanadım oldu, hiç yalnız kalmadım.
Barış hayallerini gerçekleştirdi. O yüzden vicdanım çok rahat.”
