LGS, sadece akademik bir yarış değildir. Aynı zamanda evlerin içinde, mutfak masalarında, akşam yemeklerinde ve sessiz akşam sohbetlerinde yaşanan görünmez bir sınavdır. Bu sınavın adayları yalnızca çocuklar değil; anne ve babalardır da.
Birçok ebeveyn, “Ben çocuğum için her şeyi yapıyorum” der.
Ama bazen “her şeyi yapmak” farkında olmadan çocuğun yükünü ağırlaştırır.
Sınav yaklaştıkça evde şu cümleler çoğalır:
- “Biraz daha çalış.”
- “Bu senin geleceğin.”
- “Biz senin iyiliğin için söylüyoruz.”
Niyet iyidir. Ama yük ağırdır.
Çocuk, çoğu zaman yalnızca dersle değil, ebeveyninin kaygısıyla da mücadele eder. Ebeveyn ise hem çocuğunu güçlü tutmaya çalışır, hem kendi korkusunu bastırır. İşte tam bu noktada ilişkiler gerilmeye başlar.
LGS sürecinde en çok zarar gören şey çoğu zaman:
Ebeveyn – çocuk arasındaki güvenli bağdır.
Oysa araştırmalar şunu açıkça gösteriyor:
Sınav başarısını belirleyen tek faktör akademik bilgi değildir. Çocuğun duygusal güven düzeyi, ailesinden aldığı psikolojik destek ve evdeki atmosfer en az ders kadar etkilidir.
Ebeveynin sürekli kaygılı, kontrolcü ya da baskıcı olduğu evlerde çocuk:
- Daha çabuk tükenir
- Daha çabuk pes eder
- Hata yapmaktan korkar
- Kendine güvenini kaybeder
Bu yüzden LGS sürecinde asıl sormamız gereken soru şudur:
“Ben çocuğumun yol arkadaşı mıyım, yoksa stres kaynağı mı?”
Ebeveyn desteği; baskı kurmak değil, alan açmaktır.
Kontrol etmek değil, güven vermektir.
Yön vermek değil, eşlik etmektir.
Ve bu beceriler doğuştan gelmez. Öğrenilir.
