Aşk Değil, Kendini Peşkeş Çekmek!
Eğer hala “Ama ben onu seviyorum” diye ağlıyorsan, şunu bilmelisin: Senin derdin aşk değil, zavallılığın romantize edilmiş hali! Gerçek aşk insanı büyütür, güçlendirir; ama sen kendini birinin ayağına paspas etmişsin, hâlâ “Beni seviyor mu?” diye kendini yiyorsun. Uyan! Sevgi, ayaklar altında sürünmek değildir. Eğer bir ilişkide sürekli eziliyorsan, kusura bakma ama sen bir aptalsın!
Psikoloji diyor ki; düşük özgüvenli insanlar, kendilerine değer vermeyen kişilerin peşinden koşmaya meyillidir. Neden mi? Çünkü gerçek bir değeri olmadığını düşünen kişi, ancak başkasının onu değerli kılmasını bekler. İşte bu yüzden seni aşağılayan, aldatan, yok sayan birine tapıyorsun! Çünkü kendini o kadar sefil hissediyorsun ki, sana bir parça ilgi bile bahşedilse “Aman Allah’ım, beni seviyor!” sanıyorsun. Halbuki gerçek şu: Seni sevmedikleri gibi, zerre kadar da umursamıyorlar.
Kadınsan da, Erkeksen de Kendine Bir Bok Sanma!
Kadınsan ve toksik bir adama tapıyorsan, kusura bakma ama sen bir kölesin. Adam seni umursamıyor, aldatıyor, sana değer vermiyor ama sen hâlâ “Ama o değişir!” diye bekliyorsun. Değişmeyecek! Adam seni sallamıyor! Sen sadece onun egosunu besleyen bir zavallısın! Kendine “kraliçe” falan diyorsun ama gerçekte onun çöplüğünde dolaşan bir dilencisin.
Erkeksen ve seni umursamayan, duygularını hiçe sayan, seni sürekli aşağıladığı halde peşinden koştuğun bir kadına tapıyorsan, sen de zavallısın. “Ama onun gözleri çok güzel!” diye ortalıkta gezip kendini sefil ediyorsan, hayatının iplerini çoktan elinden bırakmışsın. Bir kadının seni defalarca reddetmesine rağmen hâlâ peşinden koşuyorsan, sen bir sığırsın! Saygın yok, onurun yok, kişiliğin yok! Git aynaya bak ve şu soruyu sor: “Ben bir erkek miyim, yoksa bir kadının ilgisine muhtaç bir ezik mi?”
Sevilmediğini Bile Bile Köpek Gibi Peşinden Koşanlara!
Şu gerçeği kabul et: Seni sevseydi, hissettirirdi! Sevgi, yalanlarla süslenmiş bir kandırmaca değildir. Eğer bir insan seni sürekli üzüyor, umursamıyor, aldatıyor ve buna rağmen “Ama içten içe beni seviyor!” diyorsan, sen gerçekten salaksın. Kimse içten içe sevmez! Ya sever ve gösterir, ya da seni siklemez ve hayatına bakar!
Peki sen ne yapıyorsun? Sana bir kuru mesaj atınca dünyalar senin oluyor, ilgisizliğiyle seni yok sayınca ise bunalıma giriyorsun. Bunun adı aşk değil, ruhsal sefalet! Senin derdin, değer görmemeye duyduğun bağımlılık. Seni aşağılayan biriyle birlikte olmaya devam ediyorsan, senin problemin karşındaki kişi değil, bizzat kendinsin!
Kölelik Etmeyi Bırak, Kendine Gel!
Sevgi, insanı güçsüzleştiren bir lanet değil, tam tersine onu yücelten bir güçtür. Eğer bir ilişki seni yerin dibine sokuyor, seni mutsuz ediyorsa, o şeyin adı sevgi değil, psikolojik işkencedir. Ama sen, işkenceyi aşk sanan zavallılardan birisin. Kendine acımaktan başka bir şey bilmiyorsun, ama iş kendini kurtarmaya gelince kılını kıpırdatmıyorsun.
Bir ilişkide sürekli eziliyorsan, terk edilmeye doyamıyorsan, aldatılmaya alıştıysan ve hâlâ “Ama ben onsuz yaşayamam!” diyorsan, bir zahmet kendini bir çöpe at! Çünkü zaten kendi değerini sıfırlamışsın. İnsan olmanın şerefi, onuru, gururu vardır. Seninse sadece birinin ilgisine muhtaç zavallı bir ruhun var!
Seviyorum Diye Sürünmeyi Hak Ediyorsan, Acıyı da Hak Ediyorsun!
Eğer bu yazıyı okuyup hâlâ aynı boktan ilişkine devam ediyorsan, senin için yapacak bir şey yok. Aptallık senin kaderin olmuş! Çaresizliğe bağımlı olmuşsun! Sevgiyi dilenmekten keyif alıyorsan, acı çekmeye de devam edeceksin. Kimse seni kurtarmayacak! Çünkü sen, kurtarılmaya layık bile değilsin!
Son bir şey söyleyeyim: Kendini seven insan, böyle rezil olmaz. Eğer birine tapıyorsan, onsuz yaşayamam diyorsan, senin en büyük düşmanın o kişi değil, sensin! Bu hayatta ya kendinin efendisi olursun, ya da birinin ayaklarına kapanan zavallı bir köpek! Seçimini yap! Ama unutma, eğer köleliği seçiyorsan, şikayet etmeye de hakkın yok!
