Zaman Perdesi

Bir yaz akşamı yine..Duygu seline kapılmışım..

Issız bu cadde artık..Eski neşe yok, gün günü kovalıyor..

Zamanın su gibi akmasını doğduğum şehre geldiğimde anlıyorum ben..

Sonsuzluğa uğurladıklarımızın yeri hep eksik, odun ateşiyle yanan semaver bana artık yalnızlığı çağrıştırıyor bu şehirde..

Karşı tarafta oturan Hacı Dede eşini kaybedeli iki yıl oluyor, balkondaki sandalyenin biri boş artık..Simasına yansıyan cümleleri okuyor gibiyim..Ne çabuk geçti bu hayat der gibi..Dalıp gidiyor uzaklara..Geçmişinden bugüne yaptıkları birer birer geçiyor film şeridi gibi..

Yan tarafta oturan amcamın evi de boş artık..Onu da kaybedeli iki yıl oldu..Evi dolduran meğer amcammış..O gidince herkes gitti..Ne torunlarının sesi var ne gelen gidenin.. 

Hayata tutunmak,okul,iş güç,çocuklar büyüsün derken arkamda yılları bırakmışım meğer..Ne ara bu yaşa geldim ben? Ne ara sevdiklerim gitti sonsuzluğa?

Zamanı geriye alabilsem keşke..Doya doya sarılsam çocukluğuma, sevdiklerime..O koşuşturma içinde a’nı yaşamanın önemini bilseydim keşke..

Bugün de bitti..Yarın yine güneş doğacak ve akşam yine gün sonu..Zaman sonra bir kovalamaca ardından yaşlılığımla başbaşa kalacam..

Ne kadar boşmuş bu hayat..Ne kadar gereksiz üzmüşüm kendimi..