Hislerimle yoğrulan, kalbimle mayalanan ve ruhumla taçlanan güçlü kudretli bedenimi her zaman sevmekle mükelleftim.
Peki neye rağmen?
Acılar, teraneler, serzenişler… Ölümün bir kıyısından alıp diğer kıyısına iteliyordu beni. Aklımdan senaryolar tazeliyordum. Gücümün ayaklarımdan süzülüp gittiğini iliklerime kadar hissediyordum.
Nereye kadar yaşayabilirdim? Nasıl tutabilirdim kendimi ayakta?
Tartışan bir ailede büyüdüm, sorunlarım benimle dost olmaktan yanaydı. Huzur bana ıraktı, acı ise bir nefes kadar yakındı. Ama problemlerimi kendimce büyüttüğümün farkındaydım.
Mesela hiç dayak yemedim insanlardan. Hiç şiddet görmedim. Yakılmadım. Bıçaklanmadım.
Ben hiç yok sayılmadım. Toplum tarafından hoş karşılanmadım. İçime attım, sonra içimden attım.
Yakındım yakıldım ölümle, yıkandım hezimetiyle kalbimin. Sevimli gelmiyordu sevgi, sarılmak sıcak gelmiyordu kanım kadar. Güzel kokmuyordu çiçekler, kanım kadar kötüydü. Vazgeçmedim kendimden, dolaşmadım halimden başka halde. Çalıştım ve kazandım.
Hayattan ileri atıldım, alkış gördüm. Selamlar duydum kalbime, o zaman çiçek açtım isteyerek. Nasıl göründüğümü unutmuştum tebessüm ederek. Gamzelerim de belirmeyi unuttukları için ilk gülümsememde bana eşlik edemediler. Fakat yıldızlara baktım, onlar gamzelerime bir çukur döşediler. Mutluluğu hediye ettiler.
Allah’tan sevgiden bir damla istedim,
Huzurdan bir şelale verdi. Dayanma gücü aldım, kendime dayandım ve dünyanın da ne kadar yaşanılabilir bir yer olduğunu fark ettim.
Vazgeçmemenin hayatıma gelen en iyi ilaç olduğunu idrak ettim,
Hemcinslerimden özlemle,
Sizi seviyorum emektar, güzel kadınlar.
