Hayat, elini tutturmayan çocuk gibi koşup gidiyor. Ne durdurmaya gücüm yetiyor, ne de yetişmeye nefesim. Tek arkadaşımdı bastonum. Her anımda yanımda olan düşmemi engelleyen benimle gülüp eğlenen bir dost misali. Dünüm vardı benim bugünün hayallerini kuran umut yeşerten. Şimdi ise sadece keşkelerle dolu ruhumda cam kesikleri bırakan yalnızlık ve acımasız hüzün var.
Karanlık ve bir o kadar da puslu olan havada kaldırım taşlarını sayarken yolu bilhassa uzatıp sokakları kendime yâr edinirdim. Ne düşünceler sığdırdım o yollara ne çok kararlar aldım o yolda. Uğrak limanım olmuştu aslında. Hepimizin içinde olduğu ama herkesin göremediği o yer…
Ben görmüştüm orayı tam oradaydım. Olmam gereken yerde, beni orada olmaya zorlayan düşüncelerimle.
Pişman mıydım? Her defasında soruyordum kendime, zihnimin içinde dönüp dolaşan o cümle…
İnsan yıkıla yıkıla kendini inşa ederdi. Lakin beni burada olmaya iten de neydi?
“Hayat elini tutturmayan çocuk gibi koşup gidiyor.” Evet ne kadar da doğru hayat mınzır bir çocuk gibi koşup gidiyordu… Kaybettiğim benliğime doğru yolculuk yaptırırken duraksatıp düşündüren harika bir yazı olmuş. Kaleminize sağlık.
Yazilarinizi severek ve çok begenerek okuyorum. Bir çok kisinin içinde biyerlere muhakkak dokunduguna eminim. Ve en onemlisi de kendinizi tekrar etmeden, farkli farkli konulari çok güzel kaleme döküyor olmaniz. Basarilarinizin daim olmasi dilegiyle, bir sonraki yazinizi heyecanla bekliyorum.
Bu denli derin bir hissiyat oluşturduysam ne mutlu bana. Nahif sözleriniz için teşekkür ederim, sağlıcakla kalın..