Konumuz yeniden Japonlar…
6 Ağustos 1945…
Bir sabah, Hiroşima’da gökyüzü karardı. Ne şehir kaldı ne insan sesi. Geriye sadece yıkıntılar, acı ve tarihin hafızasına kazınmış bir sessizlik…
Ama o sessizlik içinde bir halk, taş üstüne taş koydu. Zamanla o yıkım, yeniden kurulan bir yaşamın temeline dönüştü.
Bugün Hiroşima, dünyanın en düzenli, en huzurlu, en bilinçli şehirlerinden biri.
Yıkımı yaşamış ama küllerinden doğmayı bilmiş bir şehir…
Tam da bugün, tarihin bu acı yıldönümünde, bizler başka bir fotoğrafa bakıyoruz.
Bir zamanlar İstanbul’u fethetmeye gelen askerlerin gömüldüğü Tokmaktepe Mezarlığı’na…
Bir zamanlar sessizce dualar edilen, şehitlerin yattığı o toprağın üzerinden yaklaşık elli yıl otoyol geçirildiğini hatırlıyoruz. Tapu senedi olan mezar taşlarının kayboluşu bize çağrı yapıyor.
Bizde yıkım dışarıdan gelmedi belki, ama içeriden unutuşla başladı.
Bir şehir kendi geçmişini hatırlamayı bıraktığında, zamanla yönünü de kaybeder.
Japon halkı Hiroşima’yı utançla değil, sorumlulukla andı.
Her yıl o gün, sadece ölenleri değil, hayatta kalan insanlığın değerlerini de hatırlatıyorlar.
Biz ise çoğu zaman tarihimize dönüp bakmaya çekiniyoruz.
O yüzden belki de bazı yollar, bizde hep çıkmaz sokaklara çıkıyor.
Hafıza sadece hatırlamak değildir; aynı zamanda sahip çıkmaktır.
Bir şehir mezarlığını kaybedince sadece kemikleri değil, kimliğini de toprağa gömer.
Ve hafızasını yitiren toplumlar, geleceğini inşa etmekte hep zorlanır.
