Her seyi isteyip hicbir seye ait olamamak.
Bir film izleriz ve onun icine degil, kendimizin tam ortasina duseriz. Dunyanin En Kotü Insani benim icin o filmdi. Julie’nin gozlerinde gordugum kararsizlik, aslinda hepimizin kendi hayat senaryosunda defalarca prova ettigi bir replikti: “Ben kimim, ne istiyorum ve neden hala bulamiyorum?”
Julie ne kotuydu, ne iyi. O sadece insandi.
Ve belki de bu yüzden, onunla kendimi bu kadar özdeslestirdim.
Film boyunca onun kararsizliklarini izledim. Bir meslek secememesini, bir iliski icinde kendini kaybetmesini, bir anda her seyi birakip gitmesini ve fark ettim ki, ben de bazen hayatin icinde boyleyim: Her sey olabilecekken hicbir seye karar veremeyen, kalmak mi gitmek mi sorusuna her gun yeniden uyanan biri.
Eksisozluk’te biri soyle yazmisti:
“Julie’nin hikayesi, buyuyememis ama yaslanmis bir neslin gunlugu.”
Cok hakli. Biz oyle bir kusagiz ki artik “dogru secim” diye bir sey olmadigini biliyoruz. Ama hala her secimden sonra icimizde yas tutuyoruz.
Filmdeki bir sahneye cok takildim:
Zaman duruyor, insanlar donuyor ve Julie sevdigi adama kosuyor.
Hayatimizda kac kere boyle bir luksumuz oldu? Zamani durdurup ic sesimizi takip etmek.
Bana gore bu sahne sadece romantik degil, ayni zamanda trajikti.
Cunku gercek hayatta hicbir secim, zamanin durmasini saglamiyor.
Her karar, bir baska ihtimali olduruyor.
Julie belki dunyanin en kotu insani degildi.
Ama kendisi olmaktan korkmayan, yetersizlik hissini sahiplenebilen biriydi.
Iste bu yuzden, bana gore dunyanin en cesur insaniydi.
Cunku en buyuk yalnizlik, kendimiz olmaya karar verdigimizde basliyor.
Ve belki de bu yuzden, en cok o zaman hayata karisiyoruz.
