Bir film düşünün, bittiğinde salon boşalsa bile siz yerinizden kalkamazsınız. Ekrandaki son kare silinmiştir ama içinizde bir şey yerli yerinde durmaz. The Whale, işte tam da böyle bir film. İzleyeni sessizce içine alır, ardından uzun bir sessizlik bırakır.
Darren Aronofsky bu kez bizi bir evin içine hapsediyor. Ama o ev yalnızca dört duvar değil; Charlie’nin bedeni, zihni, pişmanlıkları ve yıllardır taşıdığı suçluluk duygusu. Görünen sadece fazla kilolar gibi dursa da, asıl ağırlık kelimelerde, suskunlukta ve geçmişte kalmış bir sevgide gizli.
Brendan Fraser’ın performansı izleyiciyi adım adım çözüyor. O sadece Charlie’yi oynamıyor; sevilmemiş çocukların büyüdüklerinde neye dönüştüğünü, affedilmemiş bir babanın nasıl içten içe çöktüğünü anlatıyor. Onun gözlerindeki çaresizlik, kendini ifade edemeyen herkesin duygusunu taşıyor.
Film ilerledikçe duygular birikiyor, birikiyor ve en beklenmedik anda gözyaşına dönüşüyor. Çünkü The Whale, izleyicinin içindeki sessiz yaralara dokunuyor. Charlie’nin kızına yazdığı satırlar, kelimelerle onarılmaya çalışılan bir sevgiyi gösteriyor. Ne zaman izlesem, içimden aynı cümle geçiyor: Keşke bazı sevgiler daha erken dile gelebilseydi.
Brendan Fraser bu rolle sadece bir oyunculuk dersi vermedi; aynı zamanda kırılganlığın da bir güç olabileceğini gösterdi. 2023 Oscar Ödülleri’nde En İyi Erkek Oyuncu ödülünü kazandı. Film ayrıca En İyi Makyaj ve Saç Tasarımı ödülünün de sahibi oldu. Ama asıl başarı, izleyicinin kalbinde açtığı yerdi.
The Whale, yüzeyde bir adamın hikayesi gibi görünse de aslında hepimizin içinde sakladığı duyguların bir yansıması. Sevmek, affetmek, geç kalmak ve taşıdığımız yükler üzerine bir iç hesaplaşma.
