Uzun zamandır yazı yazmıyorum. Sanırım gerçek hislerle yazacak kadar dolu değilim.Bugün biraz daha hazır hissedince yazmaya oturdum. Bir süredir anlatmak istediğim bir konu var. Nasıl hafifleterek yazarım onu düşündüm. Eskilerden bir arkadaşım vardı. 18 yaşında gençliğinin baharındaydı. Çok yalnız hissettiğini söylüyordu. Ferah ve bembeyaz evinde kapana kısılmış gibiydi. Ve bir gün akşam saatlerinde bana şöyle bi mesaj attı ‘aklımdakini yapsam dün benimle son konuşman olacaktı’. Endişelendim, ne yapacağını sordum. ‘Yaşamıma son verecektim’ cevabını aldım. Yazmaya devam etti. ‘Ama yaşamak için kendime bir şans daha verdim’ dedi. Çok sevindim çünkü ne olursa olsun hayat yaşamaya değerdi. İçinde çözemediği sıkıntısını sordum. Anlatmak istemedi ben de üstelemedim. Yanında olduğumu, her sıkıntısını anlatabileceğini söyledim. Tek hissetmemesi için elimden geleni yaptım.
Zaman geçti,büyüdük ve arkadaşım bile tahmin etmediği kadar iyi toparladı. O günden sonra hayata nasıl tutunacağımı anladım. Ne yaşanmış olursa olsun yaşama umudunun tekrar yeşermesi kurtardı. Şuan baktığım da hayran olduğum bir hayatı var.
Kendine yeniden bir şans vermek. Hayatta tutunacak bir dal bulmak. Geçmişte yalnız hissettiğin zamanlardan çıkıp yanında olduğunu hissettiğin insanların yanında tekrardan var olmak. Kendini baştan yaratmak. Böylesine karanlık bir çukurdan çıkıp aydınlığa kavuşmak. Tam olarak da öyle;karanlıktan aydınlığa… Çıktığımız yolların hava durumu bize bağlı oluyor. Hava puslu,karanlıkta olsa güneşli görmek bizim elimizde. Kendimizi var edebildiğimiz günlere ulaşmanın ne kadar değerli olduğunu görmüş oldum. Karanlıkta da olsak her zaman karanlıktan aydınlığa.
