Feminizm…Kimi kulaklarda öfke, kimilerinde özgürlük, kimilerinde ise sadece “rahatsız edici” bir kelime.Ama çoğu zaman ne söylediğini değil, nasıl söylendiğini tartışıyoruz. Oysa feminizm, bağıran sesler kadar fısıldayan gerçeklerin de adıdır.Bir kadının her sabah işe giderken giydiği ayakkabıyı iki kez düşünmesidir bu; rahat mı, ama fazla mı dikkat çeker?Bir annenin kızına “sadece güçlü ol yeter” diyememesidir; çünkü güçlü olsan da susman gerekebilir.Bir öğrencinin sınıfta aynı cümleyi erkek bir arkadaşından sonra söyleyince ancak fark edilmesidir.Ve bir adamın “ben de feministim” dediğinde kahraman, ama bir kadının bunu söylediğinde hedef olmasıdır.Feminizm, “erkek düşmanlığı” değildir.Tam tersine, erkekliğin de ne olduğunu sorgular. Ağlamayan, korkmayan, durmadan “başaran” bir erkeğin içine sıkıştığı o metal zırhı da sorgular.Kadınlar kadar, erkeklerin de duygularını savunur aslında.Ama nedense sadece kadınların konuşmasına izin verildiğinde ortaya çıkan bir “problem” gibi sunulur.Belki de feminizmin en sessiz hali, bir annenin oğlunu yetiştirirken kullandığı kelimelerdedir.“Bir daha yaparsan ağlama, kız gibi oluyorsun” demez mesela.Kız gibi olmak, zayıf olmak değildir çünkü.Ve belki de en devrimci cümle budur: “Kız gibi olmak da, erkek gibi olmak da bir insan gibi olmaktır.”Feminizm, marjinal değil. Sıradan bir kadının sıradan bir günde yaşadığı sıradışı adaletsizliğe verilen sıradan bir yanıttır.Görünmeyen yüklerin, unutulan emeklerin ve bastırılan duyguların eşitliğidir.Bazı şeyler bağırarak değil, sessizce değiştirilir.
Ve feminizm, belki de en çok burada yaşar:
Kimsenin alkışlamadığı, kimsenin korkmadığı, ama herkesin daha adil hissettiği o anlarda.
