Ben tek başıma yürümeyi seçtim. Çünkü kimseye güvenmediğimde, kırılma ihtimali yok denecek kadar azalıyor. Güven demek beklenti demek. Ve evet, insan olarak bir şeyler beklemek hakkımız. Ama beklentinin hayal kırıklığına dönüştüğü an, içimdeki ışığın bir kısmı sönüyor. Ben artık o ışığı söndürmek istemiyorum. Bu yüzden kimseden bir şey beklememek, kimseden güven istememek bana daha güvenli geliyor.
Yürüdüğüm yolda, doğruların da yanlışların da tek muhatabı benim. Her kararımı kendim veriyorum, her sonucun bedelini de, sevincini de ben taşıyorum. Kimseye suç atmam, kimseye pay vermem. Böyle olunca hem özgürüm hem de huzurluyum. Çünkü biliyorum ki, kendi elimle aldığım kararlar, kendi elimle taşınır.
Kendimi bütün hâllerimle kabul ediyorum. Eksiklerimi saklamıyorum, güçlü yanlarımı küçültmüyorum. Bu şekilde yaşayınca, kalbimde gereksiz yükler birikmiyor. Dışarıdan sessiz gibi görünen bu hâlin içinde aslında dimdik duran bir denge var. Ben, kendimin güvenli limanıyım. Ve o limandan ayrılmaya hiç niyetim yok.
Sessizlik bana iyi geliyor. Çünkü sessizlik, bana yavaş yavaş anlatıyor; neyi bırakmam gerektiğini, hangi adımı bekletmem gerektiğini, neye sıkıca tutunmam gerektiğini. Gürültüden uzaklaştıkça kendi sesimi daha net duyuyorum. Ve fark ediyorum ki, yalnızlık bana korku değil, özgürlük veriyor.
Tek başına yürümek, evet bazen yorucu. Ama yalnızken maskeye ihtiyaç yok. Ne hissediyorsam, ne düşünüyorsam, neye inanıyorsam hepsi bana ait. Bu sahipleniş, bana hem güç hem de huzur veriyor.
