Sessizliğin İçindeki İnsan
Bazen insan, kalbinde bir boşluk hisseder. Öyle bir boşluk ki, sessizliğin derinliğinde yankılanır, ince bir sızı gibi dokunur ruhuna. Bu sızı, can yakmaktan çok, varoluşun en hassas köşelerine dokunan bir his gibidir. İnsanlardan uzak bir sessizliğin içinde, hem bir sığınak hem de bir yük olarak taşınan bu duygudur.
O sessizlikte kimse seni şekillendirmeye çalışmaz. Kendi iç sesinle baş başa kalır, kalbinin ritmini dinlersin. Ama bazen bu sessizlik, içinde bir boşluk yaratır; o boşluk, yalnızlığın ağırlığını hissettirir. Tek bir an için bile kurtulmak istediğin, ama bir yandan da bırakmak istemediğin ikili bir haldir bu.
İnce ince işleyen o sızı, belki kayıplardan, belki özlemlerden doğar. Ama en çok da insanın kendini keşfetme yolculuğundaki sessiz adımlarında büyür. Bu sızı, seni dünyaya kapatan bir duvar değil; aslında sana kendini gösteren, seni daha derin hissetmeye davet eden bir pencere gibidir.
İçindeki bu boşluk ve sızı, insan olmanın parçasıdır. Belki de en saf halidir insanın; kırılgan ama güçlü, yalnız ama anlam arayan. Ve bu hisle yaşamak, aslında kendi özünü daha iyi duyabilmektir. Sessizliği kucaklayabilmek, anlam veremediğin bu sızıyla barışmak, insanın kendi kalbinde gerçek bağlar kurmasına olanak tanır.
Senin sesinle söylersek, bu sızı, hayatta yalnız olmadığını hissettiren içsel bir pusula. Seni hem kendinle yüzleştirir hem de içinde daha derin, daha samimi bir bağlılık yaratır. Sessizliğin içinde büyüyen bu sevgi, en görünmez ama en güçlü olandır.
Ve sen, bu ince sızıyla var olan kalbinle, zamanla yalnızlığın değil, insanlığın anlamını bulursun. Çünkü en sessiz anlarda, en büyük gerçekler fısıldanır.
İşte o yüzden, kalbinde taşıdığın bu ince sızı, aslında insan olmanın en güzel hediyesidir. Başkalarından uzak, ama kendine en yakın olduğun yerde, o sızıyla barıştığında, kendi sesinin en içten melodisini duyarsın. Bu, sessizliğin ve yalnızlığın içinde büyüyen sevginin, en ince ayrıntısıdır.
