Gölgeye Çarpan Söz

En doğru söz bile çarpıklaşır, dinleyen kulak doğru değilse. Çünkü kelimeler, sadece dilin ucunda değil, yüreğin derinliğinde anlam bulur. Söylenen, her zaman olduğu gibi duyulmaz; dinleyen, kendi geçmişini, yaralarını, korkularını araya katar. Hakikat, berrak bir su gibi yola çıkar, fakat yanlış bir akışa kapıldığında bulanır, hatta bazen tanınmaz hale gelir.

Bilir misin, bazı sözler doğarken bile ağırdır, taşıması zordur. Ama doğru kulaklarda bu ağırlık bir anlam taşır; yanlış kulaklarda ise bir yük, bir öfke, bir silah olur. Bir cümle, aynı anda hem şifa hem de yara açma gücüne sahip olabilir. Söyleyenin niyeti iyi olsa da, dinleyenin gölgesi uzun düştüğünde, o söz başka bir şeye dönüşür.

İnsanoğlu, duyduklarını her zaman kendi hikâyesinin aynasında görür. Kendi eksik tamamlanmamış cümleleri, içten içe sakladığı öfkeleri ya da bitmemiş hesapları… Hepsi sözü yeniden şekillendirir. Birisi, “özgürlük” kelimesini duyar ve gökyüzünü düşünür; diğeri aynı kelimeyi işitir, ama içinde zincirlerin sesini bulur. Bu yüzden, bazen en saf hakikat bile yanlış ellere düştüğünde çarpıtılır, tanınmaz hale gelir.

Söz, niyetin taşıyıcısıdır. Ama niyet ne kadar doğru olursa olsun, onu taşıyan yol bozuksa, varacağı yer de bozulur. Yanlış bir kulak, kelimeyi anlamaz; önce kendi karanlığında evirir, sonra geri yansıtır. İşte bu yüzden hakikat bile kendi yüzünü tanıyamaz hale gelir.

Hakikati korumak, sadece onu söylemekle bitmez; onu doğru yere, doğru kişiye, doğru zamanda ulaştırmak gerekir. Çünkü yanlış zamanda, yanlış insana söylenen doğru, bazen yanlıştan daha yıkıcı olabilir. Ve bil ki, hakikati saklamak da her zaman susmak değildir; bazen, onu korumak için susmak gerekir.

Her söz bir yolculuktur. Bazısı yola çıktığı gibi varır, bazısı ise yol boyunca paramparça olur. Kimileri gerçeği olduğu gibi taşır, kimileri kendi gölgesini yükler sırtına. Ama sonunda şunu anlarız:

Gerçeğin değeri, onu duyan yüreğin doğruluğuyla ölçülür.