Deniz kenarında geçirilen her an, dünyanın gürültüsünden sıyrılıp kendi içime döndüğüm bir yolculuk aslında.
Bedenim sahilde yürürken, ruhum dalgaların ritmine karışıyor. Bu sabah, dalgaların kıyıya usulca dokunuşunu izlerken, içimde sessizce kabaran düşünceler birer birer yüzeye çıkmaya başladı. Her dalga, başka bir duygunun, eski bir hatıranın yankısı gibi… Her biri içimde bir yerlere dokunuyor, unuttuğumu sandığım ne varsa yumuşacık bir sesle yeniden fısıldıyor bana.
Denizin tuzu artık sadece tenimde değil; kalbimin derinlerine işliyor sanki. Rüzgâr, saçlarımı dağıttığı gibi içimdeki susturamadığım sesi de savuruyor uzaklara. Kumlara bıraktığım her adımda, geçmişin suskun izlerine değiyorum; ama o izler artık belli yüzler değil, içime işleyen, zamansız duygulara dönüşüyor. Belki ince bir hüzün, belki derin bir sükûnet, belki de adını koyamadığım, sessizce içimde bekleyen bir umut…
Uzakta uzanan mavi, sadece gökyüzüyle deniz değil benim için; orası içimde açılan görünmez bir geçit. Sanki maviliğin ardında bir başka ben var; henüz bulamadığım, ama bir gün mutlaka ulaşacağımı bildiğim bir parçam. Şimdiyle geçmişin, hisle düşüncenin birbirine dokunduğu o ince çizgideyim. Ne tam buradayım, ne tam orada… Ama tam da kendimin içinde, dalgaların ortasındayım.
Bazen dalgalar geri çekilirken, içimden de bir şeyler geriye akıp gidiyor gibi hissediyorum. Her gidiş bir yükü hafifletiyor, her geliş bir şeyleri bana geri bırakıyor. Sahildeki ayak izlerim, bir süre sonra silinse de, içimde yürüdüğüm yollar silinmiyor. Belki de asıl yolculuk tam da burada başlıyor; ayaklarım kumda, aklım gökyüzünde, ruhum dalgalarla birlikte dalgalanırken…
Gün biterken deniz başka bir renge bürünüyor. Güneş denize eğildikçe, gecenin ilk karanlığı usulca sahile yayılıyor. Ve ben, karanlığın içinde yankılanan dalga seslerini dinlerken, yukarıda ilk yıldızların titreyen ışığını görüyorum. Yıldızlar denize düşüyor, deniz bana dönüyor, ben kendime… Her dalga gecenin sessizliğini biraz daha içime taşıyor.
Belki de deniz geceleri başka bir sır saklıyor. Gökyüzüne fısıldadığı, geceyle paylaşmak istemediği, sadece bana duyurduğu bir sır… Dalga dalga içime işleyen o derin sessizlik, belki de yıldızlarla konuşan bir iç ses. O an, ne gündüz ne gece; ben ne buradayım ne uzaklarda. Sadece olduğum gibiyim. Sadece kendim…
Ve belki de en çok burada, yıldızların denize düştüğü bu koyu mavilikte, geçmişin yükünü denize bırakıp, kendime yeni bir başlangıç fısıldayabiliyorum.
